Yaşananlar korkunç.

Söyleyecek söz bulamıyor insan gördükleri karşısında.

İnsanlar tonlarca ağırlıktaki betonların altında can çekişiyor.

10 şehir, çaresizlik, soğuk, açlık ve sessizlikle mücadele ediyor.

Çok acı çok...

Enkaz altından çıkarılanları görünce umutlanıyor insan.

Ama..

Saatler aleyhte ilerliyor.

Hatay, Kahramanmaraş, Adıyaman ve diğer iller isyanda.

Hava buz, enkazdan değil hipodermiden canlar yitip gidiyor çoğu kez.

Enkaz altından gelen sesler hem umut hem umutsuzluğu barındırıyor içinde.

Enkazlar ortada ama çalışan ekip sayıları yetersiz.

Sivil vatandaşlar ve bölgeye ulaşmayı başarabilen sivil toplum kuruluşları kendi çabaları ile enkazları kaldırmaya gayret ediyor.

Peki..

Tüm bunlar yaşanırken neden seferberlik ilan edilmez?

Top, tüfek, iş makineleri, Mehmetçikler neden o bölgelerde geceyi gündüz ettirilmezler?

Dün gece çok uzun, çok soğuk ve çok aç ve de çok ümitsiz geçti oralarda.

Depremzedeler birbirlerinin yaralarını sarmak için kucaklaştılar.

Milyonlar harcanarak yapılan otoban yollar çöktüğü, fay hattına yapıldığı için çalışamayan havaalanları, hiçbir hazırlık olmadığı için yapılamayan koordinasyonlar vs. tüm bunlar depremi daha da vahim hale getirdi.

1-3 yaşındaki binalar yerle bir oldu kentlerde.

Nerede yapı denetimi?

Nerede yasalar?

Kentsel dönüşümler niye yapılıyor?

Uygulanmayan yaptırımlar, göz yumulan yanlışların sonuçları değil mi bu felaketler?

Ahbap-çavuş ilişkileri ile alınan ruhsatlar kaç canın karşılığı?

Sorulacak çok soru olsa da yanıtlar hep aynı ve gerçek dışı...!

İnsanlar aç, üşüyor, sokakta ve umutsuz.

Başka diyecek bir şey var mı?

Kızılay, AFAD, iletişim sektörü, ulaşım şirketleri hepiniz sınıfta kaldınız.

Bu ayıp da sizlere yeter ..

Güzel olan tek şey ise Türk insanının duyarlı, vicdanlı, güzel kalbi..

Çok şükür ki insanlık ölmemiş hala...