Ramazan geliyor, geldi derken yarısını geride bıraktık bile. Zamanın nasıl geçtiğini anlamak mümkün değil. Özellikle de günümüzde...

Oysa Ramazan ayı, çocukluğumuzun en özel zamanlarından biriydi. İftar saati yaklaştıkça tatlı bir telaş başlar, topun sesini duyabilmek için mahallede pür dikkat dinlemeye çekilirdik. Top patlayınca da koştura koştura eve gitmeler...

Sonra sahura kadar bekleme heyecanı... Uyumamak için uğraşırdık ama yenik düşerdik çoğunlukla. Tabi sahurda davulcunun sesini duymak da ayrı bir güzel gelirdi. Şimdi ise davulcu sesinden rahatsız olur olduk.

Teknoloji tabi buna da el attı maalesef. İftar saati bildirimleriyle dolu ekranlar, mahallelerde dolaşan davulcunun yerini alırken, o eski coşkuyu ve heyecanı hissetmek giderek zorlaşıyor. Top seslerinin yerini alarm sesleri alırken, mahallelerdeki hareketlilik ve komşuluk ilişkileri de değişiyor.

Teknolojinin getirdiği değişimlere karşı çıkmak yerine, onu geleneksel değerlerimizi yaşatmak için bir araç olarak kullanabiliriz. Belki de bu şekilde, geçmişle gelecek arasında bağ kurarak, çocukluk anılarımızı da yeni nesillere aktarabiliriz.

Unutmayalım ki, teknoloji bizim hayatımızı kolaylaştırmak için var. Ancak bizim de geleneklerimizi yaşatmak için elimizden geleni yapmamız şart.

Ramazan ayı, sadece bir ibadet ve oruç tutma ayı değildir. Aynı zamanda birlikte olma, paylaşma ve dayanışma ayıdır. Bu değerleri yeniden hatırlayarak, teknolojinin getirdiği değişimlere rağmen geleneklerimizi yaşatmayı sürdürebiliriz.

Geçmişimizle geleceğimizi buluşturarak, daha güçlü ve birbirine bağlı bir toplum inşa edebiliriz.