İstanbul'da geçen hafta perşembe günü yaşanan deprem endişe ve tehlike adına birşeylerin yaklaştığı konusunda maalesef artık bizi bir başka boyuta taşıdı.

5.8 şiddetinde deprem İstanbul ve çevresinde neredeyse her yerde oldukça tedirgin edici boyutlarda hissedildi. 

Ben de ilk kez depremde İstanbul'da o sırada bir binanın 18. katında olduğumdan depremin o soğuk ve insanın kanını donduran nefesini hissettim. 

Uzmanları dinliyoruz. Tablo ve tahminler kötü. Evet 1999 17 Ağustos depreminden sonra öğrenilenler yapılanlar var ama yapılmayanlar, yağmalanan toplanma alanları ve uygulanmayan yasalar da var. 

Yüzlerce bina ve en az 28 okul binası çürük olarak tespit edildi. İnşallah bunları zamanında yapanlar ve izin verenlerden de hesap sorulur. 

Sinirler gergin. Acaba bu deprem büyük bir depremin artık gerçekten habercisi mi, değil mi, korkunç gerçeğe doğru hızla yol mu alıyoruz, tartışmaları endişe veriyor. 

YAPMAYIN!

Herkes birşeyler yapmak lazım diye haykırıyor. Ve biz siyasi kamplaşmalarla yine birbirimizi yiyoruz. 'Toplantıya geldi gelmedi, o bunu yapmadı,herşey şunun yüzünden' diye gidiyor. 

Depremin asıl en büyüğü artık kesin deniliyor. Ama biz yine işi kavgaya çevirdik. Asıl meseleden uzaklaşıyoruz.

Ya Allahaşkına, hep beraber sevdiklerimizi kaybedeceğiz, hep beraber kaybedeceğiz. Bu neyin kavgası; artık nedir bu düşmanlık hiçbirimize kalmayacak bu ölümlü dünyada?

İnsanlar kafalarını iki ellerinin arasına almış bu kavganın bitmesini ve somut birşeylerin elele verilerek yapılmasını istiyor. Bilimadamları 'haydi artık, işin şakası yok' diye yalvarıyor. Ama biz kavgalarımızı konuşuyoruz. 

Yine de toplantılar yapılmıyor değil. Yolların geçiş önceliği ayarlamaları, toplanma alanları, devlet kurumlarının koordinasyonu ile ilgili geçen hafta yaşanan tedirgin edici İstanbul depremine dair yaşanan aksaklıklar koordine edilmeye çalışılıyor. 

Ümit edelim; her geçen gün aklı selim daha da kendini hissettirir. Depremin bize hatırlattıklarını Allah korusun bir daha yaşayana dek bu kavgalarımız nedeni ile bir kaç güne 
unutmayız. 

Türkiye'nin deprem denen bu en ciddi meselesinde daha diğer bir deyişle milli güvenlik tehdidinde aklımızı kullanma zamanı. En azından bu konularda birlik zamanı. 

Ezberleri bozma zamanı. Gelecek nesillerimiz, çocuklarımız adına...

Artık gerçekten yeter. Yorulmadık mı? Çok vakit kaybetmedik mi? 

İnsan gibi birlikte, elele ve kardeşce.... Daha iyi olacak. 

Bu güzel ülkede bunu hak etmiyor muyuz? 

Sağlıcakla kalın...