Paramparça'nın Cansu'su Leyla Tanlar röportajı

"Paramparça"da deneyimli isimlerle birlikte çalışıyorsunuz. Bu size ne gibi avantajlar sağlıyor?
Çok büyük etkilerini gördüm ve görmeye de devam ediyorum. Akademi 35Buçuk'ta Vahide Gördüm ile çalışıyorduk ama dizide de Nurgül Yeşilçay gibi bir ismin kız çocuğunu oynamak bambaşka bir deneyim. Onlar bana egonun esiri olunmaması gerektiğini öğretti...
Nurgül'ü çok seviyorum. Hatta bazen karavana girdiğimde bana göz ucuyla baktıklarında "Nurgül sandık seni!" diyorlar. Bu benim için çok gurur verici bir şey. Bana disiplinli ve egosuz olmayı öğretirlerken çok da sempatik davranıyorlar. Kamera dışında da çok rahat, doğal ve samimi bir ortamımız var. Bu da setin enerjisini olumlu yönde etkiliyor. Dışarıda da bir araya geldiğimiz oluyor.
Size nasıl rol yapacağınızla ilgili tüyolar veriyorlar mı?
Vermez olurlar mı... Mesela rol için sinirli olmam gerekiyor ama moda giremiyorum ya da zaman alıyor. Ben buna sinirlenmezdim diyordum. Ebru Özkan yanıma gelip, "Hayır, okulun ortasında rezil olduğunu düşün" diyerek o ruh haline girmem için elinden geleni ardına koymuyor. Sonra ben de gaza gelip, hadi şimdi çok sinirliyim hemen çekelim diyorum.
Sinemaya nasıl bakıyorsunuz? İlerleyen zamanlarda bir film projesi düşünür müsünüz?
Sinema en büyük hayallerimden biri... Diziden önce hep sinema vardı aklımda zaten. Özellikle dönem filmlerine bayılıyorum ve böyle projelerde yer almayı çok isterim. İtalyan vatandaşıyım, Avrupa sinemasına ve festivallerine de ilgim sonsuz.
İtalyanlık anneden mi babadan mı geliyor?
Babamdan geliyor, babaannem İtalyan.
İtalyan ruhunu taşıdığınızı düşünüyor musunuz?
İtalyan Lisesi'nde bütün hayatım Dante'lerle, da Vinci'lerle, Boccaccio'larla geçiyor. Öğrendiğim bu kültür zaten hayatımı oldukça etkiliyor. Ama İtalyan ruhu demek eğer Rönesans devrinin ve kalabalık aile yemeklerinin sende her zaman ayrı bir yeri olması, konuşurken el hareketlerini abartmak, biraz da sesli ve hızlı konuşmaksa evet yansıtıyorum...