Korona, güzel yurdumu saran faili meçhul yangınlar, yetmedi sel felaketi ve can kayıpları..

Fredinin kabusu gibi bir hayatın içinde debelenip duruyoruz.

Gülmeyi bırakın gülümsemeyi unutur hale geldik..

Kadın cinayetleri, çocuk taciz ve tecavüzlerini o kadar sıradanlaştırdık ki sıralamada aşağılara kaymalarına bile şaşırmıyoruz.

Tüm bu yaşananlar psikolojilerimizi yerle bir ederken asıl ve en önemli meseleyi atladık mı?

Elbette HAYIR.

Toplumun çok büyük bölümünün yaşanan bu felaketlerden öte en önemli sorunu EKONOMİ.

Yani..

Kaynayamayan tencere, ödenemeyen faturalar, günden güne zorlaşan yaşam koşulları ilk sırada.

İşsizlik, parasızlık genç yaşlı herkesin belini iyiden iyiye büktü.

Kadınlar ve çocuklar mağdurlar listesinin ilk sırasında.

Çocuğuna kahvaltı koyamayan anneler, okulların açılıyor olmasına sevinemeyen babalar, vardan yoktan bihaber istekleri bitmeyen çocuklar..

Gün içinde en az 10 ayrı kişiden yardım isteği geliyor pandemi başladığından bu yana..

Elimizin erdiği, imkanların yettiği ölçüde çocuklar tok uyusun diye uğraşıyoruz gönlü bol dostlarla..

Ama..

Yetecek, bitecek gibi değil.

Çünkü..

Sayıları azalmıyor mağdur insanların tersine çoğalıyor.

Kadın yalvarıyor; bakkala veresiye kapandı, evin elektriği kesildi, eşim kanser ilaçlarını alamıyoruz. Tek kuruş gelirimiz yok. Ev sahibi kapının önüne koymakla tehdit ediyor.

Ben ne yapacağımı şaşırdım, düşünmekten kafam çalışmıyor artık..

Çok çaresizim ne olur sesimizi duyurun' diye.

Duyurmak için muhalefet partilerinden bazı il başkanlarına ulaştım.

Konuyu aktardım.

Biri hemen harekete geçti ve gıda çeki yolladı..

Bir diğer il başkanı 'elimizden ne gelirse yapalım Aysın hanım diyeli 6 gün oldu hala aileyi aramamışlar bile.

Konuya duyarlı davranacağını düşündüğüm il başkanı ise hiç geri dönüş bile yapmadı.

Yani konuyla ilgilenmedi bile...

Açıkçası şaşırdım ve üzüldüm.

Oy istemek için kapısına gittiğiniz bu  vatandaşların dar günlerinde yanında olmayacaksanız neden siyaset yaparsınız diye sormak istiyorum bu isimlere..

İktidar olmak çok zor değil zor olan iktidarda kalabilmek.

Özellikle muhalefet parti yöneticilerine bu ev ödevini vermek istedim..

İnsanlara ve sorunlarına ne kadar yakınlar ve destek oluyorlar mı sorularına yanıt bulmaktı amacım.

Ne yazık ki sınıfta kaldılar.

Aç yatan çocuğun ve onun anne babasının sesini duymak istemiyorsanız nasıl iktidar olacaksınız diye sorarız hepinize?

Partilerinizin il ve ilçe yönetimlerini oluştururken zor zamanlar ve muhtaç insanlar olasılığı hiç mi aklınıza gelmedi?

Elbette ki..

Mecbur değilsiniz ..

Ancak..

İnsan olmanın gerekliliği ile en azından o insanları telefonla arayıp varlığınızı hissettirebilirdiniz.

Yapmadınız..

Kim mi bu il başkanları?

Şimdilik o isimler bende saklı..

Bilin ki o insanlar hala mağdur ve zor günlerdeler..